De Olympische Spelen worden dit jaar in Frankrijk gehouden. In de marge van de nieuwscycli ging het ook weer over de kosten, bijvoorbeeld de Seine schoonmaaksessie. Wat al deze spelen gemeen hebben is dat ze enorm veel geld kosten. Mensen vragen zich terecht af waarom landen dit nog willen doen. Er is een uitzondering die de regel bevestigd. Los Angeles, 1984. Deze Spelen laten zien waarom overheden door de Spelen in hun hemd gezet worden.
Olympische vloek
Er is al decennia sprake van een Olympische vloek. Namelijk, de geïnvesteerde miljarden renderen niet. De Olympische dorpen worden naderhand spooksteden en afnemend toerisme. Mooie voorbeelden te over. De Olympische dorpen van Barcelona, Kaapstad, en Athene laten qua gezelligheid ‘wat’ te wensen over. In Peking zag men een 20% terugval in Toerisme na de spelen.
Dat is nog los van kosten die hoog zijn en de schulden groot. Zo loste Montreal pas in 2006 haar schuld af voor de Spelen die zij in 1976 organiseerden. Steden weigerden in het verleden de kosten op zich te nemen.
Toch zijn er nog landen en steden die het aandurven. Telkens met dezelfde beloften. Beter budget, deze keer echt renderend, etc. Toch is dat praktisch maar een stad gelukt. Om dat te begrijpen is het goed nog even te kijken naar het verschil tussen de overheid en een ondernemer.
De ondernemer en de overheid
Een ondernemer heeft als doel het oplossen van gebreken in de markt waardoor potentieel het leven van consumenten verbeterd. Om dit te bereiken is hij telkens bezig met het zoeken naar oplossingen. Niet alleen hij. Met hem duizenden anderen. Deze gezonde competitie zorgt ervoor dat ondernemers die hun zaakjes op orde hebben én de consument tevreden stellen er wel bij varen. Worden zij te groot en de bedrijfsvoering te onoverzichtelijk, dan biedt dat weer kansen voor nieuwe ondernemers om in die gaten te springen. Zo blijven grote en kleine bedrijven scherp op de wensen van consumenten.
Bij overheden werkt het anders. Zij hebben als taak wet en beleid uit te voeren. Ze zijn de enige in hun geografische gebied, een monopolie dus. Wie houdt hen scherp? Niet de consument, want die heeft geen keus, anders dan naar een ander land te verhuizen. Niet een concurrent, want er is maar een staat, bijvoorbeeld de Staat der Nederlanden. Dit zorgt ervoor dat overheden niet kunnen ondernemen, ook niet als ze ondernemers in dienst nemen. Dat zorgde er in het eerder genoemde Montreal voor dat een gepland dak pas 11 jaar ná de Spelen afgebouwd werd.
Een ondernemersdroom: Los Angeles 1984
Nadat Iran (Teheran) zich terugtrok koos het Olympisch Comité voor Los Angeles. De stad zei echter, je zoekt het maar uit. Dus stapten ondernemers naar voren om de spelen vorm te geven. Ze draaiden een winst van $232,500,000.-. Vandaag de dag zul je in Los Angeles geen spookdorp vinden, of leegstaande stadions. Ondernemers weten dat alles wat ze doen nut moet hebben voor de eindgebruiker. Met die instelling gingen ze aan de slag.
Er werden welgeteld 2 nieuwe sportvenues gebouwd. Een velodrome, dat pas in 2017 vervangen werd door nieuwbouw. Een zwemstadion op de campus van de Universiteit van Zuid Californië, eveneens nog in gebruik.
Onderkomens werden gevonden in de leegstaande studentenhuisvesting, het was immers toch zomer. Tijdelijke wegbewijzering gaf de stad een onmiskenbaar Olympisch gevoel, met de flexibiliteit om snel naar de dagelijkse realiteit terug te kunnen keren.
De grootste verandering was het vermarkten van de TV-rechten. Daarmee werd voor het eerst de Olympische Spelen live uitgezonden. Al deze zaken droegen bij aan de enorme winst. Wat daarmee gebeurde volgt zometeen, want er zijn meer steden die claimen met winst de Spelen georganiseerd te hebben. Hoe zit dat?
Creatief met overheidsgeld
Sinds Los Angeles laten een paar andere steden trots weten dat ook zij hun spelen Succesvol georganiseerd hebben zonder verlies. Laten we naar Londen en Peking kijken.
Londen liet trots weten 0 Pond winst of verlies gemaakt te hebben. Echter, daarbij lieten ze de kosten buiten beschouwing van de renovatie van een geheel stadsdeel. Dit werd speciaal voor de Olympische Spelen gedaan. China spendeerde in 2022 zo’n 3 Miljard Dollar. Echter, ze laten daarbij de aanleg van alle infrastructuur buiten beschouwing. Zo is het makkelijk rekenen uiteraard. Overheden bedienen zich zo van ‘trucs’ om hun Spelen financieel meer succesvol te laten lijken dan ze zijn. Tegelijkertijd is de positieve invloed van Los Angeles nog wel voelbaar.
Zo zetten de Spelen van Los Angeles overheden in hun hemd
Wat gebeurde er eigenlijk met de winst van Los Angeles? Die ging voor 60% naar het Olympisch Comité en de overige 40% bleef beschikbaar voor Zuid-Californië. Dat geld is in een stichting gestopt waarmee inmiddels meer dan 1100 lokale organisaties geholpen zijn. Het originele bedrag is zelfs gegroeid dankzij slim financieel én sponsoren beleid. Dat betekent dat 28 jaar na dato nog steeds mensen profiteren van de Ondernemers Spelen van 1984. Dit is wat ondernemers doen als ze de ruimte krijgen. Zij maken wel duurzame groei mogelijk voor iedereen. En daarmee zetten ze overheden wereldwijd in hun hemd.
