Het coronabeleid wordt gekenmerkt door een sterk gecentraliseerde aanpak. Hoewel dat in de eerste fase altijd een voordeel oplevert is het op lange termijn gedoemd te mislukken. In essentie is het namelijk interventionisme. Interventionisme is de gedachte dat de economie, of delen daarvan, te sturen zouden zijn naar gewenste uitkomsten.
Om deze uitkomsten te bereiken is het nodig dat de wensen en dromen van elk mens genegeerd worden ten faveure van het centrale idee. Hierdoor wordt de tijdelijke en lokale kennis die mensen bezitten onbruikbaar. Het is juist deze kennis die het mogelijk maakt in een economie om innovaties te kunnen doen. Centrale planning schakelt dit uit door de gezamenlijke kennis in de samenleving te vervangen door de politiek geprefereerde kennis van een beperkte groep mensen, schrijft Mises in zijn werk Kritik der Interventionismus, en Middle of the road policy leads to Socialism.
Dat heeft op termijn misallocatie van goederen en diensten tot gevolg. In de ogen van de ‘alwetende’ centrale planners kan dit niet aan hun plan liggen. Dat was immers goed uitgedacht. Dus zijn er meer maatregelen nodig om de rest van de samenleving nu eindelijk mee te laten werken. Het gevolg is dat steeds draconischer maatregelen nodig zijn om hetzelfde effect te bereiken. Het eindresultaat is totale staatscontrole.
Over deze en aanverwante zaken spreekt Karel Beckman met de voorzitter van het Mises Insituut Nederland, Willem Cornax:
De foto is gemaakt door: Virus Stock photos by Vecteezy
