Green Pass

Het is zover. Wat tot voor kort alleen wat ‘complotgekkies’ en ‘wappies’ durfden te voorspellen, is realiteit geworden. Nederland, begonnen met een ‘intelligente lockdown’ van ‘enkele weken’ ‘om de curve af te vlakken’ doet wat anderhalf jaar geleden voor de meesten van ons nog ondenkbaar was: de toegang tot de samenleving, tot musea, cultuur, horeca en wie weet wat straks nog meer, is voorbehouden aan wie een ‘greenpass’ kan laten zien; in praktijk aan gevaccineerden. Op scholen in het voortgezet onderwijs is die Apartheid al een feit. Niet-gevaccineerde kinderen en leraren moeten bij een besmettingsgeval in de klas in quarantaine. Gevaccineerden mogen zonder test verder onderwijs volgen. Nu wordt dit programma verder uitgerold.

Over de ernst van de ziekte is al veel gediscussieerd, zij het door het volle gewicht van overheid en media sterk overhellend naar één kant. Dat neemt niet weg dat zorgen over ziek worden en de mogelijke gevolgen begrijpelijk en niet weg te wuiven zijn. Maar iedereen is in de eerste plaats zelf verantwoordelijk voor de eigen veiligheid en bescherming. En daarvoor mag je een mondmasker dragen als je dat een veilig gevoel geeft. Je mag mij mijden als je me een risico vindt. Maar de vrijheid om voor jouw veiligheid te zorgen stopt bij mijn lichaam. Alle verdere ingrepen betekenen geweld en zijn crimineel. En net als bij het juridische beginsel van natrekking valt alles wat ik met mijn arbeid op legitieme manier het mijne heb gemaakt onder mijn zeggenschap. Ik bepaal met wie ik om ga en wie ik in mijn huis laat. Ik bepaal wie ik in mijn zaak, winkel of ander eigendom toelaat en met wie ik zaken doe. Dat is een recht dat iedereen toekomt, gevaccineerd of ongevaccineerd en niet alleen wie de gunst van de overheid geniet. Die overheid nationaliseert en monopoliseert nu de samenleving ten gunste van aanhangers van die Ene en Enige Drievoudige Waarheid: ‘Covid is voor iedereen een ernstige bedreiging, het virus kan uitgebannen worden, en lockdowns en vaccins zijn daarvoor de enige weg’. Wie daar niet in gelooft en andere oplossingen ziet, wordt buiten gesloten. Buiten gesloten van een samenleving die tot voor kort nog één en ondeelbaar was. Een samenleving waaraan iedereen, gevaccineerd en ongevaccineerd, heeft bijgedragen door arbeid, vrijwilligerswerk, zorg, enthousiasme, door vriendelijkheid en vriendschap, door lief te hebben, de rekeningen te betalen, door te ondernemen, door te koken, te klussen, op te voeden, voorstellingen te geven of te bezoeken, feesten te organiseren, te poetsen en uiteindelijk natuurlijk ook door het onvermijdelijke betalen van belasting. Die samenleving wordt nu opgedeeld en toegewezen aan ‘wie meedoet’, volgens de definitie van de overheid. Of, om preciezer te zijn, volgens de definitie van een demissionair kabinet dat het parlement, de burgers of wie dan ook, toch ‘niet meer kunnen wegsturen.’

Omwille van de solidariteit in de samenleving mochten we geen onderscheid maken naar ‘godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook’. Nu wordt al in alle ernst gesproken over het van zorg uit­­­sluiten van zieke ongevaccineerden. De mooie beginselen van gelijke behandeling en ‘informed consent’ voor medische behandeling gaan op de schop, zonder een kik van wie geacht werd pal te staan voor de Grondwet, het Europees Handvest van de Rechten van de Mens, de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties, de Code van Neurenberg, de recente besluiten van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa en van de Tweede Kamer. Ik vergeet er vast nog een paar, want over gelijkheid heeft het nooit aan mooie ronkende verklaringen ontbroken.

Hoe zijn we zò kunnen verdwalen? Het was een lang en geleidelijk proces, al werd er af en toe een spurt getrokken.

Onze rechten zijn ons gegeven als mens, of, voor de gelovige, door God. Als een overheid iets mag, is het die rechten beschermen. Rechten die ons worden gegeven of ‘teruggegeven’ door een overheid, zijn geen rechten, maar op zijn best gunsten. Maar dat is uiteindelijk ook precies waar de alomvattende en alles verdringende verzorgingsstaat op uit moet draaien. De overheid wil ons graag doen geloven dat ze ons rechten geeft (recht op een woning, recht op zorg, recht op gezondheid, …er komt geen eind aan). Maar wanneer, ondanks alle belastingheffing, torenhoge schulden en bijgedrukt geld, de economisch onvermijdelijke nood aan de man is, dan gaat het masker af en blijkt het ‘recht’ niet meer dan een twijfelachtige gunst die ons naar believen onthouden kan worden, als we ons ‘niet gedragen’.

Zelfstandigheid, zelfredzaamheid en onafhankelijkheid zijn in deze Nieuwe Orde geen deugden meer. Het zelfstandig ondernemerschap en bedrijfsleven zijn aan het infuus gelegd dat langzaam aan wordt afgeknepen. Welke jongere durft straks nog te kiezen voor een bestaan als ondernemer? Het maatschappelijk middenveld, dat in een gezonde pluriforme samenleving een tegengeluid kon laten horen en een tegengewicht kon bieden, niet om dwars te liggen, maar om zicht te houden op meer en andere oplossingen, is stilaan en vrijwel ongemerkt gelijkgeschakeld. Bonden, bedrijfs- en vakorganisaties, kerken, academische en culturele instellingen, de media, alle zijn in het gareel gebracht. Met subsidies en een plek aan de overlegtafel zijn ze in plaats van een onafhankelijke stem tot een verlengstuk van de sterke arm gemaakt.

Een utilaristische technocratische staat die pretendeert alle zorg voor de bevolking over te kunnen nemen, alle keuzes in het dagelijks leven van mensen aan ‘de experts’ overdraagt en de burger geen enkele zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid meer toestaat, eindigt onvermijdelijk in een totalitair fascisme. Als in een vijfjarenplan-werkelijkheid worden we geacht ons meer te bekommeren om geaggregeerde cijfers als diversiteitsquota, de Gini-quotiënt, de R-factor, aantallen besmettingen, percentages eenmaal en volledig gevaccineerden, dan om onze dagelijkse werkelijkheid waarin we de keuzes moeten maken om iets van het leven te maken. Aan de dwingende boodschap van de overheid is niet meer te ontsnappen. Voortdurend wordt ze herhaald; in de media, in het onderwijs, in de cultuurinstellingen, ja, zelfs in commerciële reclames. Binnen één jaar zijn we gaan leven naar het motto van de theoreticus van het fascisme, Benito Mussolini: “Tutto all’interno dello Stato, niente al di fuori dello Stato, niente contro lo Stato”, oftewel “Alles binnen de Staat, niets buiten de Staat, niets tegen de Staat.”

Welk gedachtengoed of welke opvatting zal straks de zegen krijgen van deze Staat? Langzaam bekruipt me het gevoel dat de keuze voor de naam van het EU ‘Green Certificate’ niets goeds voorspelt.

Leave a comment