We zijn al weer aanbeland in een nieuw decennium, het derde van de 21e eeuw en tevens het derde decennium van het derde millennium na Christus. Voor wie waarde hecht aan ronde getallen zou het al een reden kunnen zijn voor historische bespiegelingen. Ontwikkelingen van de afgelopen jaren, en zeker van het afgelopen jaar 2019, geven genoeg aanleiding om even wat zaken op een rij te zetten. Hierbij houden we altijd Mises’ lijfspreuk in gedachten ‘Versaag niet tegen het kwade, ga er altijd weerbarstiger tegenin’.
Groeiende verwijdering in denken over de wereld
Als we de politiek en de rechters van de Hoge Raad moeten geloven staan we immers op de drempel van een ‘Nieuw Nederland’. Een heringericht ‘Groen Nederland’ waarin boeren hoveniers worden die het (schrale, onbemeste) gras tussen de windmolens en zonnepanelen mogen wieden. Zij die nog durven ondernemen kunnen in de natuurrecreatiegebieden ‘verse geitenkaasjes’ (uit, pak ‘m beet, Roemenië) verkopen aan elektrofietsende stadse mensen die zonder vliegschaamte op vakantie of weekeinde zijn. ‘Onze Frans’, timmerman die zich bouwmeester waant, spreekt in Brussel trots en ongegeneerd over het “misschien wel grootste transformatieproject van de afgelopen 200 jaar.”
Gezien het verloop van een aantal van de kennelijk kleinere ‘transformatieprojecten’ van die afgelopen 200 jaar (denk aan de Franse Revolutie, de Bolsjewistische revolutie, het fascistische Interbellum), vragen wij ons af hoe iemand die woorden in de mond kan nemen, zonder dat hem de rillingen over het lijf lopen.
Verdwijnen van verantwoordelijkheid en rekenschap
Brussel en Den Haag hebben rond deze tijd meer verrassingen voor ons in petto. Een Europese bankenunie en Eurobonds komen op nauwelijks hoorbare trippelvoetjes dichterbij, maar zullen straks, als de nood aan de bank is, met oorverdovend geraas de spaarpotjes van de nijvere Nederlanders onder de laars pletten. In de klauwen van de identiteitspolitiek wordt respect voor de medemens steeds meer een splijtzwam en het afgedwongen morele offer van ‘inclusiviteit’ en ‘diversiteit’ in plaats van de verrijking door vrijwillige samenwerking die het kan en zou moeten zijn.
Al met al ziet het er naar uit dat nog weer een groter deel van economie en samenleving in handen komt van bureaucraten, politiekers en commissies van ‘deskundigen’ die zonder iets van hun eigen verdiende middelen op het spel te zetten zich zelf met nieuwe ’’visies’, maatregelen en projecten, steeds weer promoveren naar nieuwe lucratievere posities en commissies in een steeds internationaler wordend rondreizend circus. Wat ze daarbij wèl op het spel zetten is de welvaart voor de gewone man en vrouw die pas sinds zo’n 50 à 60 jaar, niet meer dan twee of drie generaties, werkelijk profiteren van de voorspoed die de industriële revolutie heeft gebracht.
Deze ‘transformaties’ worden gelegitimeerd met de illusie van een democratische stem in het geheel, eens in de 4 jaar, voor zover internationale instellingen en de rechterlijke macht ruimte laten en mits men in debat en stemhokje binnen de lijntjes kleurt van wat in de ogen van de opiniemakers in de mainstream media betamelijk is. Die media en met name de zogenaamde ‘kwaliteitskranten’, die zichzelf heel belangrijk vinden als ‘waakhonden van de democratie’, spelen het spelletje graag mee, maar gaan ongeïnteresseerd voorbij aan zaken die er werkelijk toe doen, zoals de verontrustend schandelijke en onwettige behandeling van hun collega Julian Assange en van de sluipende corruptie van internationale ‘onafhankelijke’ organisaties zoals nu is te zien met het schandaal van de in Den Haag gevestigde Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens, die zich in Syrië voor het karretje liet spannen van oorlogszuchtige neoconservatieven.
Immer weerbarstiger
Is er dan alleen reden voor somberheid? Wij denken het niet. Er zijn lichtpuntjes in donkere tijden, er branden kaarsen in de Basiliek, kandelaars op tafel en lampjes in de Kerstboom! Bijvoorbeeld, misschien wordt het Verenigd Koninkrijk, of alleen Engeland, juist wat de EU vreest: een welvarend eiland van lagere belastingen, minder dwang en een vrijere markt, een Singapore aan de Noordzee. Rechts, maar zelfs ook wel eens links, horen wij, op internet en in zalen in het land, steeds meer stemmen die indringende vragen stellen over de dienstregeling van de voortdenderende politieke trein. Wij zijn dus niet alleen. U bent niet alleen. Het Mises Instituut vertegenwoordigt wél een unieke stem die wegen vooruit kan wijzen.
Wij zullen ons in het nieuwe decennium dan ook opnieuw inzetten om met het gedachtegoed van Ludwig von Mises nieuwe lichtjes te ontsteken en brandend te houden, en waar ze al branden aan te wakkeren!
De foto is gemaakt door: ColiN00B
